GAZZE'NİN BULUT ÇOCUKLARINA

KAPILARI ÇALAN BENİM
KAPILARI BİRER BİRER
GÖZÜNÜZE GÖRÜNEMEM 
GÖZE GÖRÜNMEZ ÖLÜLER
**
**
SAÇLARIM TUTUŞTU ÖNCE
GÖZLERİM YANDI KAVRULDU
BİR AVUÇ KÜL OLUVERDİM
KÜLÜM HAVAYA SAVRULDU


 

Nazım Hikmet Ran'ın Hiroşima'dan sonra yazdığı unutulmaz 'Kız Çocuğu' şiirinin birinci  ve üçüncü dörtlüklerini alarak başlamak geldi yüreğimin en derininden...  

Gazze'de çocuklar ölüyor birer birer. 121 çocuk öldü ve bu saldırılar sürdükçe bulut çocuklar çoğalacak. Ortadoğu'nun yüzyıllardır değişmeyen kaderi son yıllarda yine alevlendi. Çirkin politikalar ve politikacıların insanlıktan nasibini almayan temsilcileri yine işbaşında. 
Tüm medya organları sürekli haber yapmakla yetiniyorlar. Bizler de izlemek ve üzülmekle. Bu fotoğraflar hepimizin içini acıtıyor. Ve rahat evlerimizde UZAKTAN üzülüyoruz.

Biz sıradan insanlar nasıl daha etkili olabiliriz? Neden tüm yaşamımız bu haksız savaşlara, saldırılara katlanmakla geçiyor.

Güç hep böyle kötüye mi kullanılacak? Nice masum insan, çocuk ve doğanın tüm varlıkları hep böyle öldürülecek mi?

Darbelerle geçen ömrümüz barış görmeden mi sonsuzluğa göçüp gidecek? 

Ve barış umutlarımız yalnızca çocuklarımızın isimlerinde mi kalacak?