35.5 VE KARŞIYAKALILAR

Karşıyaka ve Karşıyakalı'lar ya da İzmir'in en aydınlık yüzü, 35,5u. Yaşamımdaki güzel anıların, güzel insanların şehri. Artık çok büyüse de hala farklı bir rengi olan Karşıyaka...

Küçük bir kızdım Karşıyaka'ya ilk gittiğimde. Sevgili Osman amcam Karşıyaka'yı seçmişti emeklilik şehri olarak. Kardeşler  birbirleriyle sık sık buluşurlar, bize de gün doğardı. İlk evleri Akkor apartmanındaydı. Hemen yanında trenyolu vardı. Her tren geçişinde ev sarsılır ama yine de çocukluğun o tasasız uykuları uyunurdu. Benim için ağabey olan iki büyük kuzen, bir yaş küçüğüm üçüncü kuzen ve sevgili bebeğimiz Gonca'cık. Ne güzel sofralar kurulur, yengemin lezzetli yemekleri yenir, amcacığımın doyumsuz sohbetleriyle aile sıcaklığı yaşanırdı bir araya gelince.

Biz iki kız kardeş olduğumuz için iki ağabeyin nasıl farklı ilşkileri olduğunu,delikanlı anlaşmazlıklarını da ilk o evde gözlemlemiş,şaşırmıştık. Sonra dedemin adını taşıyan üçüncü kuzenimin sünnet düğününü faytonlarla gezerek kutlamıştık. O fayton gezisinin tadını unutamam bu gün bile.

Üniversiteye başladığım yıl Çarşamba adresim amca eviydi. artık Yelken Klubü'nün yakınındaki 'Yelken apartmanı' yeni evleriydi amcamların. Yengeme çok uzak gelmişti yeni evleri. Çarşının yakınından oraya taşınmayı hiç istememişti önceleri. Bugünkü Karşıyakalılar için inanılmaz gibi o uzaklık tanımlaması.

Yıllar geçti. Bu kez babam seçti Karşıyaka'yı emeklilik günleri için. Ben minicik oğlumla her fırsatta Karşıyaka'daydım artık. Annem sevgili lise arkadaşlarıyla buluşmalarının keyfini yaşamaya başlamıştı. Her fırsatta sahilde yürüyüşlere çıkar,Kilise sokağında Sema'nın kitapçı dükkanına uğrar, oğluma ve kendime kitaplar seçer, ne güzel sohbetler ederdik. Ağam baklavacısının tadına doyulmaz şöbiyetlerinden alır, Tilla'da çaylarımızı içer, eve dönerdik.Annemlerle aynı apartmanda akrabalarımız Akil amcalar da otururlardı. Oğulları değerli müzisyen, Kurtalan Ekspres üyesi, yaşıtım Ömür, oğlumu çok sever, her okşamak istediğinde, oğlum da ağlardı. 


Biz İzmir'i seçtik yaşamak için. Benim çalışma yaşamım başlamış, yoğun geçen günlerde Karşıyaka'ya daha az gider olmuştum. Zaten annemler de Tire'ye dönmüşlerdi. Karşıdan bakar olmuştum Karşıyaka'ya.

Sonra DEÜ günleri başladı. Biz onbeş arkadaş aynı dönemde göreve başladık Yabancı Diller Yüksek Okulu'nda. O günlerde bana, sen burada kendi 'Çelik Manolyalar' grubunu bulacaksın deseler inanmazdım. Ama nasıl da bulduk birbirimizi? Bizim beşlinin iki sağlam dalı da Karşıyaka'lı.Dostluğun güzelliğini yaşatan güzel insanlar.

Dün akşam sevgili Zafer ağabeyimin anısına kadeh kaldırdık Gülçin sofrasında. Bir haftadır ani kayıpla sarsılan yüreğimde Karşıyaka'nın kalan bahçelerindeki çiçekler açtı yine. Zaten ben bu yıl ilk erguvanları da Karşıyaka'da gördüm.

Bu arada artık Norveç'de yaşayan Aysun arkadaşımı da anımsayarak bir anımı anlatmadan bitirmek istemiyorum yazımı. DEÜ'deki ilk yıllarımızdı. O yıllarda İskele'nin üstünde ilk D&R  ve cep sinemaları açılmıştı. Biz üç arkadaş Başrolünde Emma Thompson'ın oynadığı 'Winter Guest'i' görmeye gittik. Ancak izleyici olmadığı için filmi geri yolladıklarını söylediler. Biz üç arkadaş üzülünce filmi geri aldırıp bizim için oynattılar. Ne güzel bir filmdi. Ve oynatanlar da gerçek sinemacılardı. Artık o anlayıştaki insanları ancak film festivalinde görmek olası.

Yazımı bitirince Zafer ağabeyimi anmaya Karşıyaka'ya gideceğim. Bugünün 35,5 'u eskisi kadar sevimli olmasa da yine de ülkemin aydınlık yüzlü insanlarının ve sevgili akrabalarımın ve dostlarımın şehri. İyi ki varsın Karşıyaka.