Benim annem, güzel annem için yazıyorum bugün. Küçük ama dev yürekli annem için. Babamı uğurladığımızdan beri bana sonsuzluğu anımsatan, bizi büyütürken büyüyen annem için.
Herkesin annesi biriciktir. Ve annelerinin büyüttüğü çocukların yüreklerinin bir yanı hep çocuk kalır. Annelerini erken yitiren çocuklar çabuk büyürler ve yüzlerinde hep bir gizli hüzün saklıdır.
Benim annem koskocaman bir aşkla yaş aldı. Babam onu hep çok sevdi ve son anına kadar korumaya çalıştı. O yüzden ben anneciğimi hep çok şanslı görürüm. Ve o yüzden annem babamın acısını dimdik, kendi içinde taşıdı, taşımaya devam ediyor sevgisinin gücüyle.
Annem, güzelim yeşil gözlü, bebek yüzlü gencecik bir kız. 17 yaşında İzmir kız Lisesi'nde teyzemle birlikte yatılı ve başarılı bir öğrenci. Bir gün dedem der ki; ''Karaferye'li, uzaktan akrabamız Fikret seninle evlenmek istiyor. Ben öyle hissediyorum ki yalnızca senin mürüvvetini göreceğim, beni kırma.'' Annem okulunu bırakmak istemez önce ama dedemin hatırını da kıramaz. Ve benim yakışıklı ve beyefendi ruhlu babamı görünce sevdaları başlar zaten.Gerçekten de dedem diğer iki çocuğunun evlendiğini görmeden yaşama veda eder. Annem yıllarca okulunu düşlerinde gördüğünü söylerdi bize. Belki de onun yarıda kalan okul yaşamı kardeşimle bana her ne koşulda olursak olalım eğitimimizi bitirmemizde müthiş bir güç verdi.
Annemle babamın yaşamlarında yalnızca birbirlerine dayanmaları ve inanmaları bizim mutlu bir çocukluk geçirmemizi sağladı. Sevginin güzelliğini biz anne ve babamızdan öğrendik. Arada babama takılırdım.''Annem gibi bir eş kolay bulunmaz. Çünkü hep senin doğrularını kabulleniyor. '' O da hoşnut kalırdı bu sözlerimden.
Küçücükken annemin evde işlerini yaparken güzel sesiyle söylediği şarkılarla büyüdük biz. Titiz, bakımlı ve kadife otoritesiyle hep yanımızda oldu. Ergenlik döneminde arada ters düşsek de hep saygılı olduk. Ben de kardeşim de annemiz gibi gencecik evlendik ilk sevda ateşiyle.
Genç yaşta yaşamın yükünü hem okuyup ve sonra çalışıp üstlenirken hep annemin desteğini duyduk en derinden. Çocuklarım için anneanne yemekleri, anneannede kalma en unutulmaz anılar oldu küçüklüklerinde. Bugün bile anneanneye gitmek huzur verir onlara.
Annemin başucundan kitabı,elinden gazeteleri ve dergileri hiç eksik olmaz. Çocukluğumuzda butikten alınmış gibi kendi eliyle diktiği güzelim elbiselerle giydirdi bizi. Güzelim el yazısıyla mektuplar yazardı Ankara'daki biricik teyzeciğime. Evin büyük kızı olarak dayımın delikanlılık sorunlarını taşıdı en genç yaşlarında. Babaannemle yaşadığımız evimizde kendinden çok farklı karakterdeki kayınvalidesine hiç bir zaman saygısını bozmadı.
Hep denir ya kızlar önce babalarının kızlarıdır,yaşlandıkça annelerinin olur. Evet, doğru biz de babamıza hayrandık. Annemiz zaten annemizdi, hep bizi düşünürdü bilirdik. Anne olunca daha farklı görmeye ve daha iyi anlamaya başladık. Hele babamdan sonra onun güçlü duruşu güç verdi bize. Ve şimdi her gün sesini duymadan güne başlayamadığım biricik annem sonsuzluğu anımsatıyor bana... Teşekkür ederim benim minik ama dev yürekli güzel annem hep yanımda olduğun için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder